Herkes sürekli bir eleştiri durumunda; sanki sürekli birilerini memnun etmemiz gerekiyormuş gibi bir hava estiriliyor. En küçük bir konuda bile insanlar kendi penceresinden bakıp öyle değerlendirmelerde bulunuyor. Kimse de demiyor ki; acaba onun penceresinden bu durum nasıl görünüyor? Haliyle, düşünen kimse kalmamış herkes kendi manzarasının peşine düşmüş.
Bizler ne kadar kendi penceremiz dışına çıksak dahi karşımızda ki insanlardan aynı tavırları göremeyebiliriz. İnsanın içi çürük olunca istediğin fedakârlığı yap, istediğin kadar güneş göster, içi çürük ise üzerine doğan güneş bile nafile olur. Anlayış ve duygudaşlık hak etmeyende alerji etkisi yaratıyor maalesef. 100 sene yaşasa dahi dünyaya tek pozitif değer katmayacak şaklabanların kendi dar görüşlerinden bir gıdım dışarıya adım atmadan etrafa bakınıp her şeyi ben bilirim kafası ve içi boş yavan egoları beni sadece güldürüyor.
Bu yaşamın bir hüznü birde sevinci var; hepsini de yaşar insanoğlu. Fakat bunun farkındalığı pekte gözler önünde değil. Herkes vasat bir aslın, sonradan basılmış fotokopisi gibi. 25 kuruşluk fotokopi…
Kimse kimseyi anlama çabasında değil üzerine basa basa gezdikleri bahçede, “Çiçek kalmamış” diyenlerin çağı bu çağ. Sizler düzgün iletişim kurmadan yola çıkarsanız, karşınızdakini anlamamak için direnirseniz. Bunun karşılığında da anlaşılmayı sakın ola beklemeyin…
Çok sevdiğim bir sözü bu satırlarda anmayı isterim; Eğer paylaşmayı bilirseniz, “Ekmeği paylaşmak, ekmekten daha lezzetlidir.” Anlamakta, anlaşılmakta tıpkı böyledir. Bizler karşımızda ki insanları anlamak için ne kadar gayret gösterirsek bir o kadar da anlaşılacağımızın verdiği hazzı sonuna kadar keyifle hissedebiliriz.