Kaç zamandır bu şiiri sizlerle paylaşmak istemiştim, ama olmamıştı...
Dün tam yeridir diye düşündüm. Aslında küçük bir öykü bu ve zamanı, mekânı da belli...
Niyelere, niçinlere kendi içinde çok net cevap veren bir şiir işte...
Yani adamların hakikaten adam olduğu günler... İnsanların insanlığı ile değerlendirildiği, maddenin beş para etmediği dönemin ta kendisi...
Ramazan ayının ilk günü, şiir tadında başlasın.
1980 darbe dönemi öncesi ve sonrasındır anlatılanlar ve çekilen acılar.
İbrahim Sadri’nin çok gündeme gelmemiş “Geriye Dönen Adam” dizelerinde bakın o günleri nasıl ifade ediyor:
Yağmur yağıyordu...
Benim saçalarımda kırağılar vardı, Onun omuzuna konmuş bir gül.
Kapıyı açtım
Elinde eski bir bavul
Yüzünde daha eski bir hikaye
Geldim dedi, geldim işte.
Sana kendimi getirdim
Belki unutmuşsundur
Birlikte söylediğimiz şarkıları getirdim
Birkaç gömlek bir pijama altı
Tuttuğum notları
Serin volta boylarında adımları sayıp susuşlarımı
Elimle büyüttüğüm nazlı bir menekşeyi
Gökyüzüne verdiğim dualarımı
Çakmağımı sigaramı tabakamı
Ve kitaplarımı getirdim
Döndüm dedi, döndüm işte.
İçeri girdi, aksıyordu ayağı
Oysa; nasıl da akardı bayrak gibi önümüzde
Nasıl da oynardı saçları rüzgârı bulanda
Bir ceylan gibi nasıl da koşardı
“Ayağın”, dedim...
“İçeride”, dedi
“Bir bakır tas bıraktım
Bir kehribar tesbih
Birkaç kitap
Bir kaç iyi arkadaş
Tüketilmiş bir ceza
Ve bir ayak”
Güldü sonra
Dedemin yemen çölünde bıraktığı ayağı
Ben içeride bıraktım,
Kurban olsun ikimizinki de, memlekete.
Oturduk
Uzun uzun baktık birbirimize
Onüçyıl sonra yeniden karşı karşıya
Bir deli gençliği
Birlikte düşürmüştük yollara
Bir yüreğimiz vardı, onu koymuştuk ortaya
Ben başımı onun omzuna yaslardım
O tale'al bedrü okurdu kulağıma
Ben bazı geceler oturup ağlardım
O dua ederdi hepimizin adına
Bir sonbahar akşamı ayrılmıştık
Caddelerde arabalar akıyordu
Yağmur yağıyordu
Babalar ekmekleri saklamış ceketlerinin altına
Korkuyla evlerine koşuyordu
Düdükler ötüyordu, sirenler çalıyordu
Şehri kimler çalıyordu?
Oysa; biz onunla
Yüreğimizi koymuştuk ortaya...
Arkasından baktım
Elinde bir bavul
Cebinde ikimizin yüreği
Şifadan ayrılık, rahmetten yoksulluk
Şen olasın mapusluk!
Kaldır gözlerini yerden, dedi
Onüç yıl dediğin ne ki?
Bana mektup yaz
Bir menekşe resmi yap
Ve bir gül gönder anama
Kaldır gözlerini yerden, dedi
Onüçyıl dediğin ne ki?
Yürüdü Yusuf
Yanıp sönen mavi ışıklar düştü gölgesine
On üç yıl bekleyecektim
On üç yıl.. Kavuşmak için
Cebinde rehin götürdüğü gençliğime.
